Droogtescheuren: verschil tussen versies

Onder scheuren worden barsten, kloven en spleten in of langs de dijk verstaan.

Door droogte kan scheurvorming optreden in de toplaag van het talud - zogenaamde krimpscheuren. Deze droogtescheuren zijn meestal op meerdere plekken zichtbaar. Veenkades in een droge zomer zijn gevoelig voor afschuiven. Krimpscheuren zijn een eerste indicatie hiervan. Droogtegevoelige regionale keringen kunnen in hun geheel afschuiven ten gevolge van de waterdruk tegen de dijk.

Door de scheuren in het talud neemt de doorlatendheid van de bekleding ook toe. De scheuren kunnen zich na een periode van neerslag vullen met water waardoor lokale (talud-) instabiliteit kan optreden.

Veendijken zijn (extreem) gevoelig voor droogte. Veendijken bestaan voor een groot deel uit eeuwenoude plantenresten, die nooit vergaan zijn omdat ze meteen na het afsterven in het water terecht zijn gekomen, en daardoor sindsdien tegen oxidatie beschermd zijn geweest. Bij droogte kunnen scheuren in de dijk ontstaan, en als het waterpeil te ver zakt kan het veen alsnog gaan oxideren. Veen verdwijnt door de droogte, bijna als sneeuw voor de zon.